Vertel eens

EENZAAMHEID IN ROUW

Vandaag is de dag dat ik eindelijk deze blog kan schrijven. Kan schrijven vanuit liefde & de behoefte aan verbinding. Want deze blog heb ik al 3 maanden in mijn hoofd. Mijn hart schreeuwt al maanden om dit te delen, maar de emoties van verdriet, teleurstelling & pijn overheersten te zeer. Ik heb deze blog wel geschreven tijdens deze emoties, maar dat voelde niet oke. Dat is niet de juiste energie om mijn boodschap over te brengen. Nu hier op vakantie na het zien van de foto van papa en het voelen van het gemis, voel ik de ruimte met de juiste emotie om te kunnen delen. En te durven delen, want eerlijk is eerlijk dit is misschien wel mijn meest moeilijke blog ever. Het is zo persoonlijk, raakt zo diep en heeft zo veel pijn gedaan. Dat het kwetsbaar is om dit te delen, want mensen zullen het misschien niet herkennen of er een andere mening op nahouden. En dat mag. Maar alles in mij roept al maanden dat dit blog er mag zijn en dus neem ik hier vandaag boven op de berg van Periana & op mijn plek aan zee alle ruimte om mijn woorden het papier te laten vinden. Het mag, het is oké...het is de tijd.

2 WOORDEN, DIE MIJ RAAKTEN IN MIJN KEN

Vertel eens...een titel, die al maanden klaar is en verteld wil worden. Een titel, die in 2 woorden de essentie van mijn boodschap weergeeft. Vertel eens zijn de woorden, die ik de afgelopen maanden zo graag had willen horen. Woorden, die voor mij weergeven dat iemand alle ruimte neemt om te verbinden met mij. Woorden, die openheid geven aan alle mogelijke antwoorden van mijn kant. Woorden, die weergeven dat de ander mij ziet in mijn rouwproces. Het rouwproces om het verlies van mijn dierbare vader, waarmee ik zo'n intense band heb gehad en zo'n intens proces mee doorlopen heb. Woorden, die ik zo graag had willen horen.

DE STILTE, DIE VOLGDE...

Maar ...ze werden niet gesteld (op enkele uitzonderingen na). Er heerste veelal stilte of een subtiele (soms ook absoluut niet) mening, die de gedachte van de ander weergaf. Auw! Wat raakte dit. Het raakte mij in mijn kern. De kern van niet gezien worden. De kern van onzekerheid. De kern van een soms eenzaam gevoel. Het niet waard zijn. Het weer fout doen. En zo raakte de rouw om mijn vader mijn diepste pijnen in mij. Pff...met momenten heb ik het enorm zwaar gehad. Heb ik de donkere bodem van de put wel gezien. Heb ik alleen tranen gehuild om het gemis in verbinding. Om het ontbreken van mijn behoefte om te kunnen delen. Om het te hebben over mijn gemis van mijn liefste papa. Het mocht er gewoonweg niet zijn en dat voelde heel eenzaam en oneerlijk. Ik wil praten, delen, verbinden en gezien/gehoord worden in mijn pijn...zo vaak als nodig is om dit vreselijke gemis een plek te geven.

ROUW IN DE DOOFPOT VERZWAKT LICHAAM & GEEST

Maar dat gebeurde niet en liet mij in een diep intens proces vallen. Een proces dat mij raakte en mij liet nadenken over hoe we in de maatschappij omgaan met rouw, verdriet en pijn. We negeren het en stoppen het weg. Van jongs af aan wordt ons geleerd om sterk te zijn. Tranen, nee liever niet. Ziekte stoppen we weg in ziekenhuizen en sterven doe je in een hospice. We zijn ervan vervreemd geraakt in ons eigen thuis en dat vind ik een nare conclusie. Ons wordt geleerd om gewoonweg je leven weer op te pakken en verder te gaan alsof er niks gebeurd is. Zo gaan we als maatschappij om met rouw en pijn. Een onmogelijke opgave voor de rouwende, want die wil delen en gehoord worden. Het leven staat namelijk letterlijk echt even stil. En soms zelfs langer dan maar even. Maar helaas er is vaak geen luisterend oor of schouder om op uit te huilen. En dat vind ik persoonlijk een kwalijke zaak. Rouw wordt zo een eenzame taak met een hevige emotie, die zich dan maar vastzet in je lijf. Het moet tenslotte ergens naartoe als het geen ruimte krijgt om naar buiten te gaan en er te mogen zijn. En uiteindelijk kan jouw lijf er niks mee behalve pijnen geven en dan heb je een hele lange weg te gaan om je weer gezond te voelen & jouw rouwproces te helen.

OMARM DE DOOD ALS ENIGE ZEKERHEID IN ONS LEVEN

Mijn boodschap van dit hele lange verhaal is om te laten inzien dat verbinden, delen & luisteren alles is wat nodig is om een rouwende (en ook een zieke en stervende) te helpen helen. Te helpen het verlies te integreren in het leven. Niet wegstoppen. Niet ontkennen, maar volledig omarmen...SAMEN VANUIT VERBINDING. Ik voel zo sterk dat we mogen verzachten naar elkaar, naar onszelf. Dat we ziekte, sterven en rouw mogen omarmen als onderdeel van ons leven. Leven & dood zijn verbonden als eb & vloed. We hebben ze beiden nodig om dichterbij onszelf te komen en te kijken naar de levenslessen in ons leven.

WATER VAN ROUW OM DE LIEFDE, DIE GEEN THUIS MEER HEEFT

Ik heb zo graag dat je naar me toe komt en samen met mij even onder mijn rouwdeken kruipt om even samen te zijn in het verlies van mijn papa. Het is niet eng. Ik ben niet eng. Mijn tranen zijn enkel water van rouw om de liefde, die geen thuis meer heeft. Een dat hoort nou eenmaal bij het leven, want het enige dat we in dit leven zeker weten, is dat we allemaal een keer doodgaan en onze geliefden zullen moeten missen. Laten we alsjeblieft samen rouwen, want samen delen is samen helen. Hoe geweldig is dat! Dat juist jouw verbinding tijdens rouw de ander helpt om te helen in de pijn.

Gelukkig heb ik de afgelopen maanden enkele keren wél deze verbinding mogen ervaren & dat voelde zó rijk & helend. Het maakte tranen mogelijk, die we samen gehuild hebben. Het maakte een lach op mijn gezicht mogelijk om wat ooit mocht zijn en mij zo dierbaar was. Het maakte mijn rugzak lichter en het leven vrolijker. Gewoon door samen te zijn & de verbinding in rouw te maken. Zo simpel is het!

Ik ben dankbaar voor deze lichtjes in mijn leven, die mij gezien hebben, gevoeld hebben, gehoord hebben en erkend hebben in mijn proces. Zij maken dat ik dit verhaal nu kan schrijven & kan delen vanuit liefde.

SAMEN delen = samen helen en dat hebben we uiteindelijk allemaal heel hard nodig. Je gezien en geliefd voelen. Jij. Ik. Wij. Dat maakt ons leven de moeite waard.

MIJN BOODSCHAP AAN JOU

Laten we de wereld een mooiere plek maken door elkaar te helpen in de zware tijden van het leven. We hebben ze tenslotte allemaal. Zie elkaar & verbind je met elkaar als het leven jou je zwaarste processen voor de voeten gooit. Maak het proces van de ander lichter door er gewoonweg te zijn, te luisteren, te steunen & te knuffelen. Dat gun ik jou & jouw dierbaren. En dat gun ik mij. Zie mij in mijn pijn, verdriet en rouw...Hoe lang ik ook nodig heb in mijn rouwproces. Iedereen heeft zijn eigen tempo en dat mag liefdevol gezien worden, zodat er alle ruimte ontstaat om de liefde te helen, die verloren is gegaan.

JOUW AANWEZIGHEID WERKT HELEND VOOR DE ANDER! (TIP)

Ga bij je dierbaren langs, leg een arm om hen heen en nodig hen uit om hun verhaal te vertellen...en mocht iemand alleen maar behoefte hebben aan stilte, wees dan stil en kom op een ander moment nog eens langs om het verhaal te horen...thats it! Ik deel het met je uit de grond van mijn hart... jouw aanwezigheid werkt helend voor de ander!

Verdieping van relaties als je mag delen
En soms ontstaan juist op dit soort momenten verdiepingen in de meest dierbare vriendschappen of ontstaan de meest mooie nieuwe vriendschappen. Door er voor elkaar te zijn en elkaar te zien in het proces waar je in zit. Gelukkig heb ik ook dat mogen ervaren & juist daarom sta ik nu hier een kan ik dit met je delen.

Mijn woorden hebben na maanden van proces dan eindelijk het papier gevonden. Mijn ervaring, behoefte & persoonlijke boodschap staan zwart op wit voor de hele wereld om te lezen. Mijn hart heeft gedeeld vanuit liefde en ik hoop zo dat je met liefde mijn boodschap mag ontvangen en dat deze jou mag laten nadenken over de verbinding, die je met jouw dierbaren maakt in de moeilijkste momenten van hun leven. Er is niks meer te verliezen. Het verlies heeft namelijk al plaatsgevonden. Er is enkel te winnen door een pure verbinding van hart tot hart. Van ziel tot ziel.

SAMEN DELEN WERKT HELEND VOOR JE ZIEL

Wil je delen vanuit jouw behoefte of ervaring? Dan ben ik er voor je om de verbinding te maken. Met alle liefde & aandacht.

In liefdevolle verbinding,

Manon