Het Land van Rouw en Leven
Mijn achtbaan in het Land van Rouw
Het is alweer bijna 1 jaar geleden dat papa ons verliet. OMG wat gaat de tijd snel en wat voelt het nog zo kort. 365 dagen met 1 keer knipperen voorbij.
Een jaar dat als ik er nu op terugkijk een ware achtbaan is geweest. Een achtbaan van emoties door het Land van Rouw. Een land waar ik me de ene dag “goed” kon voelen, ik me de andere dag volledig verslagen heb gevoeld en ik me de rest van de dagen maar gemiddeld voelde. Van echt genieten was weinig tot geen sprake. Het lukte me gewoonweg niet door het intense gemis dat overheerste. Het hoort er allemaal bij en schijnt heel normaal te zijn. Zo schrijven de experts. Natuurlijk weet ik dat wel vanuit mijn eigen expertise en jarenlange ervaring in het begeleiding van verwerkingsprocessen, maar het is andere koek om er zelf middenin te zitten en het te moeten ondergaan als vrouw, moeder, dochter, partner en zus.
Graag neem ik je even mee in mijn achtbaan. Ik hoop dat je er bestand tegen bent, want er zitten nogal wat nare wendingen in.
DE WAARHEID ALS SHOCK
In eerste instantie mocht ik het Land van Rouw ontdekken vanuit de shock, want wat als een doodnormale ochtend begon, werd met 1 telefoontje een ware nachtmerrie. “Papa gaat de kerst niet meer halen” en dus sprong ik in mijn auto en vloog ik over de weg naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik binnen een halve dag te horen dat het einde nu echt naderde. Binnen 1,5 dag was papa er zelfs al niet meer. Het afscheid was veel te kort. Nog steeds vraag ik me zelfs af of ik echt bewust moment afscheid heb genomen of dat ik gewoonweg in de achtbaan naast hem zat en het samen onderging. Mijn gevoel zegt het laatste, terwijl we al langer zagen aankomen dat dit een keer ging gebeuren. Ik sta er nog versteld van hoezeer ik geleefd ben in die 1,5 dag en hoezeer ik het mis dat ik, voor mijn gevoel, geen bewust moment afscheid van hem heb genomen. Misschien hoefde dat ook niet, want alles was in de afgelopen maanden wel besproken en gezegd. We wisten hoe dierbaar we voor elkaar waren…en toch…blijven de beelden van die dagen zich aan mijn ogen voltrekken en zie ik soms weer nieuwe beelden in mijn zoektocht naar antwoorden.
DE BOOSHEID OVER DE MAATSCHAPPIJ
Daarna ging de achtbaan door het Land van Rouw door in een mega tempo. Het was de tijd, waarin we zijn afscheid moesten vormgegeven en we veel, heel veel, moesten regelen. Het was ook de tijd, waarin we samen het verdriet mochten delen. Zo ergens tussen al het geregel door (pff). Zo oneerlijk, want ik kon en wilde alleen maar huilen en gewoon even zijn, maar helaas er moest zoveel. Goh wat heeft deze afslag in het Land van Rouw lang geduurd en wat ben ik boos geweest. Op alles en iedereen. Waarom moest hij zo gaan? Waarom was dit zijn pad? Waarom ging het zo snel? Waarom moesten we zo veel? Waarom mijn zielsmaatje? Waarom, waarom, waarom. Het voelde zo oneerlijk en dat maakte me zo boos. Ik wilde dit niet. Ik wilde samenzijn om te rouwen, maar we konden alleen samenzijn om alles te regelen. Bah! Wat zijn we als maatschappij ver van de basis van het leven afgegleden dat er geen tijd meer is om echt te rouwen. Pff…en me dan nu te beseffen dat we nog steeds vanalles aan het regelen zijn…10 maanden na dato!!! Om gek en soms nog steeds boos van te worden.
DE TELEURSTELLING OM HET GEMIS
Die boosheid maakte zo nu en dan plaats voor het enorme gevoel van teleurstelling in alles en iedereen. Waarom gaat het leven zo gruwelijk hard door als ik alleen maar wil stilstaan? Ik wil delen, samenzijn en herinneren, maar er lijkt geen tijd voor te zijn. Ik zie iedereen doorgaan (gelukkig maar), terwijl mijn leven stilstaat. VOLLEDIG! De vraag "Hoe kan de maatschappij zo geworden zijn?" heeft veel door mijn hoofd gespookt, want wat voelde dit oneerlijk. Dit kan toch niet waar zijn. Pff...Ik ben linksaf gegaan in de hoop dat er ruimte zou komen en dat ik mocht ontmoeten. Ik ben rechtsaf gegaan om op zoek te gaan naar de stilte in de verbinding. Zelfs rechtdoor was geen optie. Telkens kwam ik op een dood spoor van eenzame stilte. Keer op keer op keer en dat heeft veel pijn gedaan en me enorm verdrietig gemaakt naast het gemis van mijn dierbare papa. In mijn vorige –moeilijkste- blog ever sprak ik al over dit gemis aan deelmomenten met anderen. Een blog, waarvan ik nog steeds de waarheid zie en voel, want juist op het moment dat ik verschillende doodlopende wegen ben tegengekomen, had ik anderen zo hard nodig.
DE WIJZE LES VAN HET LAND VAN ROUW
Maar nu kan ik er ook anders naar kijken. Ik heb me na het doorlopen van de fase van teleurstelling namelijk ook gerealiseerd dat anderen mijn weg niet kunnen veranderen. Ik ben zelf degene die mijn weg moet veranderen om te krijgen wat ik wil en nodig heb. Ik moet niet alleen gaan lopen in de hoop dierbaren tegen te komen. Nee, ik moet gaan lopen in de richting van mijn behoeften en dus het pad van mijn dierbaren gaan opzoeken en kruisen. Maar heej, da's gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want in het Land van Rouw is het gevoel van de put soms zo enorm sterk dat ik alleen maar thuis onder de deken wil kruipen en net wil doen alsof de wereld er niet is. Maar oh wat heb ik ingezien dat juist deze wereld is wat ik nodig heb. Niet alles hoor, want sommige dingen kunnen me gestolen worden. Maar de verbinding met mijn dierbaren is voor mij zo belangrijk in het Land van Rouw. Juist dit vraagt van mij om mijn behoeften te delen en te gaan staan voor wat ik nodig heb. Juist op het moment, waarop ik me slecht voel en enorm kwetsbaar ben. Ik mag om hulp en aandacht vragen. OMG wat ben ik daar slecht in!! En toch is dit de wijze les van dit Land van Rouw. Datgene wat ik zo onwijs moeilijk vind: uitspreken wat IK nodig heb & zelf de verbinding aangaan om anderen deelgenoot te maken van mijn rouwproces.
Een inzicht dat alleen kon ontstaan door het doorlopen van het Land van Rouw met zijn shock, boosheid, teleurstelling en zijn enorme put. Getver wat voelde dit slecht zeg. Nu ruim 10 maanden later voel ik me eindelijk wat rustiger en kan ik vanuit de rust terugkijken op hoe ik het Land van Rouw doorlopen heb en welke wijze les ik mocht leren.
MIJN WALKABOUT
Een ware Walkabout, die mijn grondvesten enorm heeft laten beven.
Een Walkabout, die mij getest heeft.
Een Walkabout, die een deel van mij verloren heeft.
Een Walkabout, die mij wijze inzichten heeft gegeven.
Een Walkabout, die mij heeft laten voelen welke verbindingen ik (nog) wil aangaan.
En vooral een Walkabout, die mij heeft laten voelen wat voor mij belangrijk is in dit leven en wat ik wil en nodig heb.
HET LAND VAN LEVEN
Wow, wat een achtbaan in dit Land van Rouw! Gelukkig voel ik me nu eindelijk meer tevreden, meer in balans en kan ik weer een klein beetje genieten van het Land van Leven. Ik voel eindelijk dat er weer ruimte is om te verbinden vanuit mijn eigen behoefte. Dat er ruimte is om te accepteren wat is en is geweest. En wat ben ik blij dat ik eindelijk deze fase gevonden heb. Het geeft weer lucht en maakt blij. Eindelijk, want ik weet zeker dat Papa niet anders zou willen. En ik weet ook dat er nog steeds dagen van shock, boosheid, teleurstelling en put zullen zijn, want dat hoort nou eenmaal bij het verwerkingsproces. Alleen zullen ze nu wat lichter voelen en sneller verdwijnen om weer plaats te maken voor geluk.
Op naar de nieuwe fase van experimenteren. Benieuwd waar dit me brengen zal met de wijze les in mijn rugzak.
HEEL JE HART & DANS HET LEVEN
Dat gun ik mezelf en jou ook! Dus gun jezelf dat je de fasen van rouw mag doorlopen, dat je de emoties mag voelen, die er door je heen razen en wees vooral heel lief voor jezelf. Uiteindelijk is er weer licht aan het einde van de tunnel.
Mocht je naar aanleiding van mijn verhaal de behoefte voelen om jouw verhaal met mij te delen, dan nodig ik je hiertoe graag uit. Want, zoals je hebt kunnen lezen, ik weet hoe belangrijk is om te delen in het Land van Rouw. Je bent echt meer dan welkom om de verbinding aan te gaan en te kiezen voor wat jij nodig hebt. Graag zelfs!
In liefdevolle Verbinding,
Manon