Mijn liefste Papa*
Minder dan 1 week voor zijn overlijden schreef ik deze tekst in het bijzijn van mijn liefste papa. Het bijzijn dat ons laatste moment samen zou blijken te zijn...
En dan zit ik hier...in tranen. Na 2 dagen zorgen voor mijn zieke papa.
Ik zie de pijn in je ogen.
Ik voel je worsteling met de waarde van het leven.
Ik hoor je nadenken over je zorg voor mij.
MAAR HET IS STIL...
Mijn papa is niet meer mijn papa.
Alle levensenergie is eruit getrokken.
Alle humor is tot zijn diepste punt gezonken.
Alle vreugde is naar de achtergrond verdwenen.
IK KAN NOG WEL JE WAAKVLAMMETJE ZIEN…
Een slaapstand, omdat je nog niet klaar bent met leven. Een slaapstand, omdat je nog zoveel te geven hebt. Een slaapstand, omdat er toch nog momenten zijn dat het vlammetje vuur wordt. Een waakstand, die zich voedt met de kleine vreugdes des levens. Het leven wordt er veel simpeler van. Veel eenvoudiger van. Veel liefdevoller van....
MAAR....
Als dochter voelt het vreselijk, ook al doe ik het met alle liefde, die ik in mij heb. Doet het enorme pijn je zo te zien lijden. Komt het enorm binnen om je zo te zien bewegen. Doet het veel met mij als ik zo voor je moet zorgen. Alle schaamte is verdwenen. Gelukkig maar, maar het zegt ook alles over je levensreis. Is het dit nog wel waard? Waarvoor knok je nog? Wegen die enkele geluksmomenten op tegen het gevecht met je lijf?
Er gaat vanalles door me heen. Hoe moet jij je voelen? Hoe beïnvloedt dit ons gezin? Welk effect dit heeft op ons aller leven? En het laat me stilstaan bij het leven zelf. Is dit wat ervan verwacht mag worden? Is dit de bedoeling? Moet ik je niet toch al laten gaan? Ik moet er niet aan denken, maar mijn hoofd herhaalt het steeds vaker, omdat ik het je gun, omdat ik van je hou en ik echt vind dat je genoeg gestreden hebt. Ik wil je geen pijn meer zien lijden. Ik wil geen lusteloze papa meer. Ik wil dat je weer gelukkig bent, verlost van alle pijn. Dat je weer danst als nooit tevoren. Dat is mijn wens voor jou en iets in mij zegt dat dat hier op aarde niet meer gaat gebeuren. Daarvoor zul je een nieuwe koers moeten gaan varen. Maar wanneer kies je voor die koers? We hebben tenslotte allemaal geen glazen bol. Is de tijd al rijp? Of toch nog niet? Wat is jouw levensplan? Wat is de boodschap hierachter? Wat is jouw ZielsOpdracht?
WAT IS ONZE ZIELSOPDRACHT?
Goh wat zou ik eens graag praten met degene, die het antwoord heeft. Dat zou mij bevrijden. Weten waar we het allemaal voor doen. Weten waarvoor we allemaal zo knokken. Weten waarvoor ik zorg, met liefde, voor jou.
Hoe dan? Ik worstel ermee. De combinatie moederschap, ondernemerschap en de zorg voor mijn lieve papa (en ook mama). Het alledaagse leven gaat zo snel, terwijl jij niet meer mee kunt. Het leven raast voorbij en je kunt er alleen naar kijken. Ik vlieg van naar school brengen, naar klantgesprekken naar zorgen voor jou. Maar hoe dan? Hoe lang kan dat nog? Ik worstel ermee, omdat ik voel hoe moeilijk het is de balans te blijven vinden. Ik heb in mijn leven al zovele mensen gezien, die zichzelf voorbij gelopen hebben, omdat ze maar geen balans konden vinden. Zelf heb ik dat ook al meerdere malen mogen ervaren en dat wil ik niet meer. Maar hoe dan? Hoe kan ik dit met alle liefde voor jou blijven doen?
IK WEET HET NIET!
Hoe kan ik al afscheid van je nemen, terwijl je er nog bent? Want eerlijk is eerlijk, mijn rouwproces om jou is allang begonnen. Ik heb allang afscheid genomen van een deel van jou. Van een deel van ons leven. Van een deel van ons verleden. Met pijn in mijn hart en telkens weer een stukje meer. Het rouwproces is in volle gang en dat terwijl je er nog bent. Het betekent ook dat ons leven anders is als gezin. Ook daar heb ik al afscheid van genomen, ook al verandert dit steeds weer meer. We zullen nooit meer.....Ja die zin kunnen we al aanvullen met zoveel woorden. Helaas, maar het is de realiteit.
ROUW-BIJ-LEVEN
Dat is wat ziekte met je doet. Met mij doet. Met ons gezin doet. Het zet een rouwproces-bij-leven in volle gang.
Hoe dan? Hoe gaan we verder in deze stoomtrein naar beneden? Waar gaat die heen? Hoe lang doet hij erover? Wie mogen er nog mee? Wie kunnen er nog mee?
We hebben geen idee, maar wat ik wel weet, is dat ik zielsveel van je hou en ik voor je zal zorgen tot het einde, wanneer jouw tijd gekomen is. Ik ben er voor je en mag in de tussentijd leren hoe ik mijn balans kan blijven vinden. Hoe ik mijn moederschap, ondernemerschap en zorg voor jou kan combineren vanuit liefde. Dat is mijn uitdaging. En ja, ik zou willen dat hij anders was, maar blijkbaar heb ik hiervoor gekozen.
ONZE REIS KRUIST ZICH HIER OM WEER EVEN SAMEN TE LOPEN OP DEZELFDE WEG…
Een weg, die ineens heel snel eindigde, want binnen 1 week had je afscheid genomen van het Aardse leven en koos je voor jouw vrijheid.
*Liefste Papa, dank je wel voor de mooie en leerzame reis, die we samen hebben mogen lopen. Ik ben er onwijs dankbaar voor. Ik ben er onwijs trots op dat ik mij jouw dochter mag noemen. En hou van jou tot de maan en terug. Voor altijd. En weet…we will meet again & in de tussentijd mogen we verbinden op een nieuwe lijn. Ik zal hem vinden: